بررسی شدت آسیب های سلولی ناشی از تشعشع در بیماران مبتلا به سرطان دیفرانسیه ی تیروئید درمان شده با ید رادیواکتیو

با توجه به اینکه نارسایی هایی کروموزومی لنفوسیت ها به دنبال تشعشع می تواند خود را به صورت افزایش تعداد سلول های حاوی micro nuclei نمایان کند، در این مطالعه از روش ایمونولوژی (micro nuclei assay) mna برای ارزیابی صدمه های سیتوتوکسیک تشعشع به سلول های لنفوسیت خون محیطی استفاده شده است. ید رادیواکتیو کاربرد های فراوانی اعم از تشخیص و درمان در پزشکی هسته ای دارد و از طرفی میزان اشعه ی تابیده شده و اثرهای بیولوژیک آن بسیار بالاتر از تابنده های گاما است. با توجه به تأثیر عوامل مختلفی همانند نوع تشعشع ، دوز و نژاد در حساسیت به تشعشع و با توجه به اینکه تاکنون مطالعه ی مشابهی در کشور ایران خارج از محیط آزمایشگاه و بالینی برای ارزیابی صدمه های سیتوتوکسیک تشعشع در بیماران مورد تجویز داروهای رادیواکتیو انجام نشده است بررسی مربوطه انجام شد. مواد و روش ها: تعداد 22 بیمار مبتلا به کانسر دیفرانسیه ی تیروئید که تحت درمان با 100 و یا 150 میلی کوری ید 131 رادیو اکتیو بودند، ارزیابی شدند. در این روش لنفوسیت های خون محیطی بعد از کشت توسط روش های ایمونولوِِژیک جدا سازی شدند و با مقایسه ی تعداد مایکرونوکلئی های لنفوسیت های خون محیطی قبل و یک هفته بعد از درمان با ید رادیواکتیو آسیب های کروموزومی به طور غیرمستقیم ارزیابی شدند. یافته ها: متوسط تعداد مایکرونوکلئی ها در 100 لنفوسیت دو هسته ای در کل افراد مورد مطالعه قبل از درمان با ید رادیواکتیو 2/2±3/6 عدد و یک هفته بعد از درمان 1/3±6/9 بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار است (05/0p<). نتیجه گیری: دوز های بالای ید 131 رادیواکتیو که برای درمان بعد از جراحی بدخیمی های تیروئیدی به کار می رود می تواند منجر به ایجاد شکستگی های کروموزومی می شود و میزان سلول های لنفوسیت حاوی مایکرونوکلئی را به عنوان یک مارکر غیرمستقیم نارسایی های کروموزومی افزایش می دهد که می توانند زمینه ای برای ایجاد ترانسلوکاسیون های بعدی باشند. متوسط افزایش در تعداد لنفوسیت های حاوی میکرونوکلئی بعد از درمان به نسبت قبل در مطالعه ی ما به نسبت چند مطالعه ی معدود و مشابه دیگر متفاوت بود که می تواند بیانگر تأثیر عوامل مداخله گر دیگری اعم از نژاد در میزان حساسیت به تشعشع در افراد مختلف باشد.